Op avontuur in Grevenbicht

Om half acht in de ochtend van 1 december 2022 rende ik op het commando van de deurbel naar buiten want daar stond John op mij te wachten. Hij is mede-initiatiefnemer van Restaurant P in Grevenbicht. Het zou mijn eerste werkdag worden als gastkok aldaar.

Onze kennismaking had al enkele weken eerder plaatsgevonden, toen ik gast was in Restaurant P. Bij de tafelronde na afloop van het voortreffelijke diner, wist hij me enthousiast te maken om een keer als gastkok de keukenbrigade te assisteren.

Onderweg kreeg ik al meteen de nodige, nuttige informatie over de werkzaamheden van die dag, waarbij ik me, ondanks zijn uitleg, er toch geen voorstelling van kon maken. En dat gebeurde evenmin toen er bij aankomst een lijst doorgenomen werd met een duizelingwekkende hoeveelheid handelingen die vandaag uitgevoerd moesten worden door de aanwezige koks, te weten, John, Rens, Theo, Siel en ik, als ketelbinkie. Ik zal al die werkzaamheden hier niet gaan opsommen want daarvoor is deze website te klein.

Heel ontspannen, vriendschappelijk en met volledige concentratie vorderde het werk gestaag en begon ik er langzaam structuur in te zien. Het deed goed te ervaren hoe respectvol de keukencrew met elkaar omging. Ik, als vreemde eend in de bijt, kon natuurlijk niet zelfstandig werken. Ik kreeg van ieder opdrachten die ik met veel plezier uitvoerde.

Over eenden gesproken: die stonden toevallig op het menu. John, als leermeester, wees me op de anatomie van het beestje en sneed behendig de filets eruit en de pootjes voor de confijt. Hij vond dat ik dat ook moest leren. Maar ik werd opeens heel onhandig met dat scherpe mes en ik zag in gedachte het dier snaterend wegvliegen uit mijn handen, een spoor van bloed achterlatend. Deze woorden zijn voor de keukencrew, denk ik, van al te veel peper voorzien. Maar hoe kan ik anders duidelijk maken dat mijn voorkeur meer uitgaat  naar het mes zetten in een maagdelijke witte bloemkool.

Wat mij heel erg geraakt heeft tijdens mijn verblijf in de keuken van dit restaurant is de wijze waarop de mensen (vrijwilligers) hier met elkaar omgaan. Je proeft de liefde en passie voor het vak. Er is leiderschap, met respect voor ieders kunnen en inspanningen. Er wordt op hoog niveau gekookt, de organisatie is goed doordacht.

Als ik op de laatste dag, mijn verbazing uitspreek over het feit, dat we maar met ons drietjes het hele Candlelight dinner verder voor elkaar moeten zien te krijgen, antwoordt John: “Als jullie stress hebben, heb ik mijn organisatie niet goed gedaan”. En die uitspraak was de spijker op zijn kop! De keukencrew functioneerde als een geoliede machine. Gedreven door vakmanschap en passie

werden de gerechten gecomponeerd en tenslotte verlieten de artistiek vormgegeven borden, als kunstwerkjes, de keuken, naar het restaurant, waar Ilse (gastvrouw) en partner Theo (sommelier) de scepter zwaaien.

Over de kunstwerkjes; ik wil het nagerecht  apart vermelden: EEN PADDENSTOEL! Nee, beste lezers , ik zet jullie niet op het verkeerde been. U gaat waarschijnlijk denken: Hé, een paddenstoel als nagerecht? Het is een heel bijzondere creatie van Rens. En artistieke creaties zijn altijd verrassend! Maar dit terzijde, want ik was in mijn verhaal bij de “eetzaal”, het restaurant, beland. Wat een sfeervolle, sprookjesachtige ambiance hadden Ilse en Theo  daar gecreëerd!

Het was voor mij een groot genoegen dat ik achter de schermen mocht mee doen met de P’s: John, Rens, Theo (2), Siel en Ilse, ik dank jullie hartelijk.

Friendship in my heart, for all of you!

Elly Richaerts